Digididactiek

Onze gastblogger Yorick Saeijs met zijn tweede blog:

Een digibord; iedereen heeft er tegenwoordig één. Iedereen heeft min of meer dezelfde weg doorlopen. Eerst lekker gemaakt met alle foefjes en trucs. Daarna kwam de keuze voor een bord. Dan wordt er een gigantische zak geld uitgegeven aan hardware. Als laatste ondergaan we met z’n allen een knoppencursus van 2 uur. En dan…….Kijk maar. Een leerkracht kan dat zelf wel in zijn onderwijs inzetten.

Het leuke is dat je na die knoppencursus duizelend wegloopt. Een overkill aan informatie stormt chaotisch door je hoofd. De essentiële knoppen zijn nog net genoeg blijven hangen om de volgende ochtend het bord op te starten.

Met klamme handen sta je je eerste les op het digibord te geven. Onwennig sta je met de pen te stuntelen, terwijl je klas vol verwachting zit te wachten op de magie die gaat komen. En dan schrijf je je eerste letters op het bord, laat een filmpje zien of iets anders nog nooit vertoond. De kinderen zitten met spanning en trots te kijken. Het moderne leren is geboren!

Maar dan lijkt de pen minder handig te zijn, dan achter je pc te gaan zitten. En blijken de mooie ideeën van het interactief onderwijs van toekomst ook echt ergens in de verre toekomst te liggen.

Zonder moeite stappen we een aantal decennia terug in de didactische tijd. Darwin zou zijn hele leer overboord gooien als hij dit zag. Klassikaal frontaal lesgeven is weer op zijn oude voetstuk teruggezet. Onbewust toch in de valkuil gestapt.

Ik ben voor klassikaal frontaal lesgeven als dat bij het doel van je les past. Maar helaas worden er te vaak onbewuste didactische keuzes gemaakt. Maar als we een antwoord op de didactische vraag van de kinderen van nu willen geven, zullen we onze didactische vaardigheden bewust moeten blijven aanscherpen.

Daarom de oproep aan leerkrachten en vooral schoolleiders: Vul de rugzak met didactiek! Dan blijft je onderwijs flexibel als elastiek….